Locked down in Spanje. Adios lockdown. Hola vida.

Ziet u die foto hier links? Blonde meid, slobberige trui. Dat ben ik. Althans. Dat was ik. Drie maanden terug, voor zeven weken lang.Locked-down-ik, zeg maar. Werkloos in de Spaanse thuisopsluiting beland, samen met Lisa, mijn zielenmaat.

Die slobberige trui was mijn vaste tenue, dagen achter elkaar. Samen met een minstens zo slobberige, roze joggingbroek. 'Dit kan niet meer, hè?', sprak Lisa me soms toe als het aantal tandpasta-, en etensvlekken op de stof niet meer te negeren viel. Dan draaide ik eens een was. En die was, dat was dan gelijk een halve dagbesteding. Net als het schrobben van het douchehok. Het halen van een pak melk. Het begluren van de woonkamer van de overburen. Of het ontkalken van de waterkoker.

Zeven weken lang zaten Lisa en ik opgesloten in een ogenschijnlijk saai leven. Maar zeven weken lang waren we daar - tot ieders verbazing en vooral die van onszelf - behoorlijk content mee. We omarmden het. Niks moeten, of nee, niks kúnnen, was eigenlijk best ontspannen. Nooit eerder ervoer ik pure vreugde bij dingen als, eeh, een ontkalkte waterkoker.

Terug naar vóór lockdown, nog in Nederland. Toen was ik mijn-oude-zelf en Lisa haar-oude-zelf. 'Lekker-druk-zijn' was de norm en efficiënt plannen de strategie. Op de vraag: 'Wat ga jij doen vandaag?', was het antwoord meestal iets in de trend van: 'O, gewoon. Sportklasje, beetje werken, koffiedrinken met verre kennis, konijnen van de buurvrouw voeren, wat aanbiedingen bij Kruidvat scoren, een ambachtelijke kaasplank bereiden en daarna wat sores wegdrinken in de kroeg. Jij?' We waren blij, maar druk en rusteloos.

Goed, dus dat was ons leven pre- en tijdens lockdown. Dan rest nu de hamvraag, de existentiële crisis: wie zijn wij post-lockdown? Lastig. Want we zijn jong en we willen wat, maar willen dus vooral ook niet te veel. Twee verlangens die elkaar schuren. We hebben nog een paar maanden hier en willen werken, Spaanse les, strandhoppen, een kookcursus, kamperen en weekendtripjes. En dit alles met al onze nieuwe vrienden en nieuwe vage kennissen.

Hm, eerst maar even een koffie op het terras om gewoon wat doelloos voor me uit te staren. Voor een dagdeel lang of zoiets.

Adios lockdown. Hola vida.