Locked down in Spanje. Mondkapjes.

De eerste keer dat Lisa en ik een mondkapje droegen, was in het IVAM-museum, een paar weken terug. Het elastiek knelde om mijn oren, de bovenrand van het blauwe lapje raakte mijn wimpers en bedekte mijn zicht deels en het inademen van mijn eigen warme ademdamp benauwde me. Maar goed, we moesten. Toen Fase 1 van de de-escalatie hier startte, werd het verplicht mondkapjes te dragen op alle openbare plekken binnen.

Tot die tijd droegen Lisa en ik geen mondkapjes, een keuze waarmee we onszelf indirect een beetje buitensloten. Mondkapjes domineren hier het straatbeeld namelijk al sinds de corona-paniek uitbrak.

We hebben naast de gewone mondkapjes zelfs de meest creatieve knutselcreaties gespot. Ik liep een keer achter een man met een plastic zak om zijn hoofd en Lisa stond in de kassarij met iemand met kaplaarzen, rubberen keukenhandschoenen en een volkomen beslagen plastic faceshield vastgebonden aan een over het hoofd getrokken capuchon. Er was geen huid of haar te zien.

Ons eigen mondkapjes-gebruik gaat ons na een paar weken oefenen steeds beter af. De eerste week stond ik nog regelmatig voor niets bij een winkel omdat bij de ingang bleek dat ik mijn mondkapje vergeten was. Nu gebeurt dat niet meer. Toen ik laatst per ongeluk met onbedekte mond een winkel binnenliep, voelde ik gelijk dat er iets niet klopte. Zowel een gevoel van besmettelijkheid als een gevoel van naaktheid overvielen me. Alsof je er midden op straat achter komt dat je een broek vergat aan te trekken en je met iedere uitademing ook nog eens passanten ziek maakt.

Laatst hebben Lisa en ik onszelf beloond met 'mooie' mondkapjes. Geen wegwerp, maar gezellig gekleurde, wasbare. Genaaid door een vriendin van 'ons' groentevrouwtje op de hoek. Een goede koop, en niet alleen omdat ze geparfumeerd bleken. Zo'n mooi mondkapje geeft een gevoel van complete toewijding. Alsof je zegt, 'kijk ik doe écht mijn best'. We horen er weer bij.