Locked down in Spanje. Boodschappentas.

De thuisopsluiting is in Spanje bloedserieus. Er zijn al bijna 250 duizend boetes voor ongehoorzaamheid uitgedeeld. Een willekeurig voorbeeld: een man (78) op de racefiets, met helm en compleet in sporttenue probeerde de politie wijs te maken dat hij brood was halen. Tien kilometer van zijn huis. Eenmaal beboet biechtte hij op dat hij gek werd en gewoon even wilde fietsen.

Ook Lisa en ik gaan de deur uit zonder noodzakelijke motieven. Nou ja, omdat we anders gek worden. Dat pakken we wel wat laffer en subtieler aan dan de wielrenman. Zónder fiets, maar mét opzichtige, oranje boodschappentas onder de arm als dekmantel.

Zo struinen we dagelijks de straten en steegjes binnen een straal van één kilometer van ons huis af. Erg enerverend zijn onze wandelingen uiteraard niet. De vele rolluiken vol graffiti die de winkels en cafés hier bedekken, kunnen we inmiddels dromen. Evenals de lokale buurtsupers Mercadona en Consum en hun onlogisch ingedeelde schappen.

Zelfs social distance houden is geen uitdaging. Op de duiven na - die hier nu vrolijk tortelend de stad overnemen - zijn er weinig tekenen van leven buiten. De rondrijdende politieauto's proberen we zo goed als kan te ontwijken, maar verder zijn de blokjes om redelijk ontspannen. En saai.

Ik was dus ook nogal verbaasd toen Lisa me laatst dolenthousiast belde tijdens zo'n wandeling. ,,Ik heb een leuk idee'', zei ze. ,,We maken er een speurtocht van.'' Ik houd niet van spelletjes, maar bij gebrek aan andere activiteiten stemde ikin. De speluitleg: tijdens het lopen, maken we vier foto's voor elkaar van detailsinde wijk. De volgende dag moeten we elkaars foto-onderwerpen zoeken en ze óók op de foto zetten. Wie alle foto's het eerst heeft, wint.

Ineens zie ik weer nieuwe dingen: een muurtje met daarop een geschilderde ham, een spandoek voor een raam, een kapotte stoeptegel, een dode balkonplant.

De prijs voor de winnaar moeten we nog bedenken. Misschien dé oranje boodschappentas?