Locked down in Spanje. De eerste keer.

,,Om 6 uur?!'', Lisa kijkt me geshockeerd aan. Het is vrijdagmiddag en we hebben net de voorwaarden gelezen waarop we weer naar buiten mogen. Wij 'volwassenen' krijgen voorlopig van 6 tot 10 uur 's ochtends en van 8 tot 11 uur 's avonds. De uren daartussen zijn voor 70-plussers en kinderen. Mijn zojuist geopperde idee om vanaf 6 uur stipt van onze vrijheid gebruik te maken, valt niet gelijk goed. ,,We kunnen via het park naar de zee lopen en daar de zon zien opkomen'', stel ik voor, daarmee inspelend op twee van haar zwakke plekken: park én strand. "Mja." Een paar uur later is ze om: ,,Ik krijg er zelfs zin in."

Als de wekker zaterdag daadwerkelijk om 5.45 gaat en ik slaapdronken wakker word, twijfel ik sterk aan m'n eigen idee. Maar Lisa steekt haar hoofd al enthousiast langs m'n slaapkamerdeur. Shit. In sportkleding gehesen stappen we een kwartiertje later een stil en donker Ruzafa in. Zelfs de duiven slapen nog. Maar, als we in het uitgestrekte Turia-park aankomen vinden we metgezellen: joggende Spanjaarden. Lisa en ik joggen niet. Wandelend bestuderen we rustig de wildgroei van het normaal zo perfect gemaaide groen. De Turia-tuinmannen hebben duidelijk ook in quarantaine gezeten.

Na twintig minuten kleurt de lucht langzaam roze. ,,We moeten rennen", zegt Lisa ietwat paniekerig - we lopen nog steeds in het park. ,,Straks missen we de zonsopkomst." En weg is ze. Om kwart voor zeven staan we in het zand en kijken we met inmiddels behoorlijk wat anderen stilletjes naar de zon die traag boven de kalme zee opkomt. Eigenlijk is het door sluierbewolking een beetje een laffe zonsopkomst, maar het geluk dat hij opwekt maakt dat het voelt alsof het onze eerste ooit is. Met een omweg lopen we terug. We halen een chocoladecroissant en een cappuccino en nemen senang de steeds drukker wordende straten in ons op. Met 17 kilometer op de wandelteller komen we om 10:05 weer thuis aan. Mijn secuur geveilde, poezelige voeten voelen zich verraden, maar mijn hoofd is in de wolken.