Locked down in Spanje. Een goede dag.

Sinds Lisa en ik in Valencia aankwamen, zijn we de stad niet een keer uit geweest. Vier maanden lang zagen we enkel het gezicht van een grote stad aan zee - Valencia telt 780.000 inwoners. En de helft van die tijd zaten we ook nog eens binnen in quarantaine. Na zo'n tijd ga je zelfs als stadsmens ineens de natuur missen. Ernaar verlangen, zoals iemand op dieet naar kroketten en chocolademousse smacht. Tenminste, dit geldt voor Lisa en mij. We zijn verliefd op de stadse stenen van Valencia, maar hunkerden naar een dagje wilde natuur.

Onze honger werd afgelopen zondag gestild. 's Ochtends vertrekken we met een groepje richting Cortes de Pallás. Een dorp op een uur rijden van Valencia, genesteld tussen de bergen en pal naast de brede, azuurblauwe rivier Júcar. Ons gezelschap is een in Valencia woonachtige mengelmoes bestaande uit onze Nederlandse vriend Rinze, en zijn via-via vrienden uit Spanje, Italië en Frankrijk.

Alleen de autorit al voelt als een uitje. Met 'vakantiemuziek' aan rijden we over de snelweg langs tankstations, reclamezuilen en Spaanse plattelandshuizen om uiteindelijk via haarspeldbochten de bergen in te gaan. Tevreden staar ik uit het raam. Tijdens een illegale quarantaine-wandeling was ik een keer stil blijven staan bij een grote, lege autoweg. 'Och, de snelweg...', had ik aanstellerig en vol weemoed gedacht, 'zo dichtbij, en toch zo ver weg'. Quarantaine doet je verlangen naar dingen waarvan je niet eens wist dat je ervan houdt.

Eenmaal aangekomen wandelen we de bergen in. Verrukt nemen we het weidse uitzicht en de geur van groen in ons op. We betreden rotspaden, steken een kraakhelder beekje over, plukken wilde salie en rozemarijn, koelen af onder een waterval en eten een kleffe meegebrachte tortilla onder een boom. Alles zo idyllisch, dat het bijna té is. We eindigen zwemmend in de Júcar. "Dit was echt een goede dag, hè?", zegt er een uit onze groep terwijl we op een steiger in de zon liggen te drogen. "Ja", vindt iedereen. "Écht."

Volgend jaar gaan we vrijwillig in quarantaine, besluiten we. Om daarna linea recta een dag de natuur in te gaan.