Locked down in Spanje. Fase 2.
De heugelijke dag waarop wij weer een fase verder in de-escalatie gaan, begint niet al te best. Mijn telefoon wordt gestolen. Het is negen uur 's ochtends en Lisa en ik staan met onze fietsen voor de bakkerij te wachten terwijl onze Valenciaanse vriend Ferran croissants en koffie haalt, als ik ontdek dat mijn fietsmandje leeg is. "M'n tas!", breng ik uit, "Hij is weg!"
Na de shock volgt de actie. Lisa en ik hebben een stalkerige app, Find My Friends, waarop we continu elkaars locatie zien. Op haar telefoon zien we het puntje dat mijn telefoon lokaliseert uit onze richting bewegen. Racend achtervolgen we hem, maar tevergeefs. Na een halfuur wordt mijn telefoon uitgezet. Het puntje verdwijnt. Terwijl ik verslagen mijn croissant in mijn mond prop voel ik de agressie in mijn buik opborrelen jegens de persoon die nu mijn telefoon heeft.
Even later fietsen we naar het strand - ons aanvankelijke plan. Valencia is naar Fase 2 gegaan, wat groen licht geeft voor zwemmen en liggen. Tijdens de fietsrit roep ik af en toe iets vol zelfmedelijden. 'Ik kan geeneens m'n e-book lezen nu, daar zat ik helemaal in'. En: 'Weet je wat ik allemaal met het geld dat die telefoon waard is had kunnen doen?'
Eenmaal aan zee vermaak ik mezelf door vanaf mijn zanderige stranddoek de andere strandgangers te bestuderen. Achter ons ligt een gespierde knul. Glimmend van de olie neemt hij ingewikkelde posities aan om - denk ik - de aandacht van de meisjes links van hem te trekken. Zij zijn op hun beurt druk met het schieten van bikini-foto's. Voor ons spelen twee jongens strandtennis. Ik tel jaloers mee met hun recordpoging.
Als we 's avonds rozig en krokant thuiskomen trek ik een oude, ongebruikte mobiel uit de la. De software is gedateerd en het scherm nogal gebarsten, maar de dingen die hij moet doen, doet-ie. Typisch wel, bedenk ik me: al mis ik mijn paarse, gloednieuwe telefoon, dit hele voorval was best goed getimed. Een gebarsten telefoonscherm is niet het einde van de wereld nu het echte leven weer te zien is.