Locked down in Spanje. Frisse lucht.

Op dag zes van de thuisquarantaine kom ik in aanraking met de Spaanse politie. Zes agenten en twee busjes versperren de straat waar ik loop. Anders dan in Nederland is de politie hier redelijk angstaanjagend. Met een rechte rug en geveinsde glimlach ga ik ze tegemoet. Onder mijn arm een halfvolle boodschappentas.

Vanbinnen overdenk ik mijn 'zonden'. Weten ze dat ik al een uur lang doelloos rondjes door de wijk struin? Zit mijn boodschappentas wel vol genoeg om te kunnen legitimeren dat dit uitje noodzaak was? Erger nog, kan ik met mijn productkeuze (gebak, twee courgettes en chocola) verantwoorden dat deze boodschappen écht gedaan moesten worden?

Lisa en ik zijn best nuchter. Ook tijdens deze corona-lockdown. Na iedere aangescherpte maatregel zijn we even kort van de leg, om vervolgens het glas al snel weer als halfvol te zien. Alle horeca en winkels dicht? Zal onze spaarrekening fijn vinden. Twee weken lang werkloos binnen zitten? Ach,in tegenstelling tot de meeste huizen hier heeft dat van ons tenminste géén deprimerend tl-licht en wél veel planten en schilderijen.

Ook op het verbod om buiten te zijn bedenken we wat: boodschappen doen in etappes en met een grote omweg. Uiteraard met anderhalve meter tussen alles en iedereen. Je moet het jezelf niet te moeilijk maken.

Maar als de politie me stopt, is mijn nuchterheid even ver te zoeken, evenals mijn Spaanse woordenschat. Al voor ze iets vragen duw ik mijn boodschappentas in hun zicht. "Waar woon je?", vraagt er een. "Mercadona", zeg ik. Fout, zo heet de supermarkt. Hij: "Nee, daar ben je geweest. Waar wóón je? Dichtbij?" Eerder die dag las ik dat we geacht worden enkel bij de dichtstbijzijnde winkels boodschappen te doen. "O, General Prim." Zodra de woorden mijn mond verlaten, voel ik me weer een brave burger. Mijn straat ligt om de hoek, besef ik. Godzijdank.

De agent laat me gaan en via de snelste route loop ik opgelucht naar huis. Je maakt nog eens wat mee, zo aan huis gekluisterd.