Locked down in Spanje. Goed nieuws.

Lisa en ik liggen voor de zoveelste keer 's avonds op de bank Sex and the City te kijken als het goede nieuws ons bereikt. Ferran - onze Valenciaanse vriend - appt. 'Sánchez praat!!!!!' Veel uitroeptekens wel, mijn aandacht is gewekt. 'We mogen straks weer naar buiten om te wandelen en sporten!!!!', vervolgt hij. Niet gewend om goed nieuws te krijgen rondom onze Spaanse lockdown stuurt Lisa sceptisch terug: 'Wanneer? In 2021?' Ferran: '2 mei!!!!!' De uitroeptekens blijven komen, dit is menens. Lisa en ik kijken elkaar aan. "Dat is zaterdag al..." We lachen breed. Zou het echt?

Even terug in de tijd. Zo'n vijftig dagen geleden hoorden we dat we voor twee weken in thuisquarantaine moesten. We waren vol ongeloof. Twee weken thuiszitten, hoe doe je dat? Maar het leven binnenshuis wende verbazingwekkend snel. Een beetje koken, in de zon zitten, de planten verzorgen; de dagindeling van een pensionado is eigenlijk zo gek nog niet, ontdekten we. Twee weken werden er drie, toen vijf, toen zeven. De laatste keer dat de lockdown werd verlengd, bespraken Lisa en ik dat niet eens echt. Stilzwijgend waren we eensgezind: hoe lang het ook moge duren, we vermaken ons wel.

Onze perceptie van 'plezier' was tenslotte al aangepast aan de thuiszit-situatie. Lisa was dagenlang zoet met de duizend stukjes van een legpuzzel en ik was als een net bevallen moeder zo trots op mijn eigengebakken krentenbrood. Zelfs de aanschaf van een passende afvoerstop ervoeren we als een plezierig hoogtepunt. (We moesten eerst een stuk vuilniszak in het putje proppen als we de afwas wilden doen.) Zo zie je maar, blijdschap is relatief.

Zo ook 'vrijheid'. Als je al ruim anderhalve maand enkel de deur uit mag voor een boodschap, snap je ons enthousiasme om buiten te mogen wandelen zónder boodschappentas. Sterker nog, we mogen sporten. Rennend kunnen we de grenzen van onze wijk Ruzafa over. Ferran appt: 'Hebben jullie het weer gezien? Zaterdag 31 graden, ik ga in korte broek de deur uit!!!!!'