Locked down in Spanje. Groetkus.

In Spanje zoenen ze twee keer. Altijd. Als je hoi zegt tegen goeie vrienden, als je hoi zegt tegen vage bekenden, maar ook als je hoi zegt tegen mensen die je nooit eerder zag. Daar kwamen Lisa en ik al achter toen we op dag één in Valencia ons nieuwe huis binnenkwamen en onze huurbaas de deur opende. ,,Hola!'' Hup, zoen, zoen! ,,Jullie zijn nu Spaans. Altijd twee kussen", reageert hij als wij geveinsd nonchalant (lees: ongemakkelijk) zijn kussen en naam in ontvangst nemen.

Het heeft eigenlijk wel wat, vinden we al snel. Iets liefs. Je schept met de twee kussen gelijk een beetje een band met de nieuwe onbekende. Daarbij is het lekker overzichtelijk. Je geeft namelijk áltijd twee zoenen. Al-tijd. Dus niet zoals in Nederland soms drie, soms één, soms slechts een hand, soms een knuffel, of knuffelkus, knuffel-met-klopje-op-de-rug, of alleen de 'Hoi!'. Nee, twee zoenen. Rechterwang, linkerwang. Deze algemene consensus voorkomt heel wat ongemakkelijke groetmomenten. ,,Hoi broer van Ferran!" Zoen! Zoen! ,,Hoi docent van de taalschool" Kus! Kus! ,,Hoi via-via vriendin van jongen die we zelf amper kennen!" Smak! Smak!

We zitten er net lekker in, als corona ervoor zorgt dat onze inmiddels behendige groetkus wekenlang ongebruikt blijft. Op één van de eerste terrasavonden - een paar weken terug - spreken Lisa en ik af met Rinze - onze Hollandse vriend - en zijn internationale vriendengroep. Wij kennen zijn vrienden niet. Enigszins sociaal ongemakkelijk geworden, bespreken Lisa en ik dus onderweg onze groet-aanpak. De regels zijn nu anders, toch? Hoe groetkus je op anderhalve meter afstand? ,,We zien wel wat de rest doet", vindt Lisa. De elleboog-groet is het best, vind ik.

Al snel kom ik erachter dat ik de enige ben die dat vindt. Mijn elleboog houdt precies één begroeting stand. De jongeninkwestie buigt al fanatiek naar voren, klaar voor dé groetkus, als ik snel mijn elleboog uitsteek. Gênant. Typisch Hollands. De rest van de tafel krijgt wel twee zoenen van hem. Ook aan de andere terrastafels spot ik innige begroetingen. Hm. Ik besluit mijn principes overboord te gooien. Ongemakkelijke begroetingen krijg je er bij de Spanjaarden niet in. En bij mij vanaf nu ook niet meer.