Locked down in Spanje. Nuttig.

'Wat dóén jullie de hele dag?' Het wordt ons dagelijks gevraagd. Het is ook best een interessant sociaal experiment: wat gebeurt er als je twee eind-twintigers zonder werk vier weken in een appartement in locked down Spanje zet. Ik las dat Shakespeare vermoedelijk het toneelstuk King Lear tijdens een plaag-quarantaine schreef en een Fransman liep vorige week tijdens thuisquarantaine een marathon op zijn balkon. In sommige mensen haalt verveling klaarblijkelijk het beste naar boven.

Lisa en ik maakten op dag één het huis schoon. Daar baalden we direct van, want wat moesten we nu de rest van de tijd? Snel maakten we een lijst met nuttige activiteiten die we naast slapen, eten en douchen konden uitvoeren. Belastingaangifte. Computer opschonen. Achterstallige boekhouding bijwerken. Véél Spaans leren. Thuis workouts via YouTube. Werk op afstand zoeken. Misschien een online cursus in iets? We kregen er bijna zin in: we zouden uit deze quarantaine komen als twee herboren zielen.

Twee weken verder. Pijnlijk. Er is gênant weinig doorgestreept van onze lijst. Nog nooit voelde ik zo weinig haast. Spaans oefenen gaat met vlagen oké, maar erg langzaam. YouTube workouts doen we, maar alleen fastwalking at home voor senioren. Of de trap op en neer. Het moet niet te zwaar worden. En belastingaangifte kan vandaag. Maar ook morgen. Of, volgende week? Laten we eerst een appeltaart bakken. Of oefenen op het maken van een gepocheerd ei. Zou ik de handstand eigenlijk nog kunnen? Ah, kijk daar, een duif die een nestje bouwt.

Des te langer in quarantaine, des te langer dingen duren. Neem douchen en dergelijke. Ik smeer me erna plots in met hydraterende crème en mijn twintig nagels zijn secuur gevijld en gelakt door Lisa. Iets waar ik nooit ofte nimmer tijd voor maakte. Dagenlang draag ik een joggingbroek met ingedroogde pindakaasvlek, maar de benen en voeten daaronder waren nog nooit zo verzorgd. Lisa leerde trouwens ook invlechten. Tot op heden geen herboren zielen, wel herboren omhulsels.