Locked down in Spanje. Paella.

Al meerdere keren aten Lisa en ik hier paella. Daar kunnen we niet omheen, want het gele rijstgerecht komt hier vandaan. Valencianen eten het met enkel een lepel en als lunch - we werden eens héél vreemd aangekeken toen we opperden te dineren met paella.

Enfin, we aten afhaal-paella en restaurant-paella maar laatst besloot Lisa dat de tijd daar was voor een eigengemaakte. Dus kochten we een paellera (de lage, brede pan waaraan het gerecht zijn naam dankt) en nodigden we onze vriend Ferran en zijn vriend Alberto uit om mee te eten. Want ook visite krijgen mag weer, en als locals zijn zij een perfect testpanel.

De échte paella Valenciana is met konijn, slakken en bonen, maar wij maken een vegetarische met groenten naar eigen keuze. Lisa is de chef, ik de hulp. Ze slaat er heel wat recepten op na en we volgen de strikte regels nauw. We zetten onze pan waterpas (belangrijk!) en verplaatsen hem tijdens het koken niet. Ruim olie erin en dan stapsgewijs groenten, paellarijst, bouillon en vijf saffraandraadjes toevoegen. Rustig laten pruttelen en zorgen dat de ingrediënten er mooi verdeeld bij liggen. Na een half uur ruikt onze keuken kruidig en is er in ons pannetje een kleurrijke paella ontstaan waar op het oog - vinden wij - weinig Google-afbeeldingen aan kunnen tippen.

De bel gaat. "Ruikt goed!", zeggen Ferran en Alberto zodra ze binnenlopen. We knikken trots. Maar dan buigt Alberto zich over de pan: "Dit is geen paella." Lisa en ik kijken elkaar aan "Wat?" Alberto: "Waar zijn de artisjokken?" "We hebben sperziebonen." "En de bonen?" "Kikkererwten..." "Waarom zit er pompoen in?" Hij schudt zijn hoofd, "Het ziet er lekker uit. Maar dit is gewoon rijst met groenten."

Wat we precies anders hadden moeten doen, wordt ons niet duidelijk. Maar een half uur later is de pan met niet-paella nagenoeg leeg en hakt Alberto gulzig met zijn lepel het laagje aangekoekte rijst uit de bodem. "Dit is de socarrat', zegt hij voor hij het in zijn mond stopt. "Wij Valencianen zijn er dol op.''