Locked down in Spanje. Pauzestand.

Zijn jullie niet doodongelukkig? Worden jullie niet knettergek? Willen jullie niet terugkomen?

Veel van onze vrienden en kennissen vragen zich af waarom Lisa en ik in Spanje bleven toen de coronacrisis hier begon. Ze zijn verbaasd dat we vrede sloten met de hele dag thuiszitten en rondjes door de buurt lopen. Wij zijn op ons beurt weer verbaasd over andermans verbazing.

Oké, zes weken in thuisquarantaine is niet bepaald wat we voor ogen hadden toen we naar Valencia vertrokken, maar om er nou doodongelukkig van te worden.

Natuurlijk zijn er dingen die we missen. We missen reuring. Stoepen gevuld met drukke terrassen waar je voor een habbekrats een café con leche drinkt. Spaanse pensionados die gretig gebruik maken van de bankjes op straat. Ik mis het strand, de duinen, weilanden en ander groen. Al vier weken teert de 'natuurliefhebber 'in mij op de aangeplante palmbomen in de wijk.

Dus, ja, we missen dingen. Maar dit missen is niet pijnlijk. Het voelt meer als een enthousiast verlangen naar de dingen die we straks allemaal weer kunnen doen.

Inde tussentijd bevinden we ons in de meest zorgeloze quarantainesituatie die een mens zich kan wensen. Bevoorrecht. Gezond, zonder stress en zonder verveelde kinderen die vermaakt en onderwezen moeten worden. We vinden elkaar nog steeds niet irritant of saai. Integendeel, we praten met gemak uren over niets. Daarbij aanbidden we ons dakterras, onze geplante zaadjes op het balkon en de goede, goedkope wijn uit de supermarkt.

Afgezien van de oorzaak ervan, kunnen we deze quarantaine dus best waarderen.InHaarlem waren we gewend aan een eeuwig volgeplande agenda. Onze vrije tijd werd opgevuld met etentjes, feestjes en borrels. Leuk, maar druk. Een luxeprobleem van onze generatie. Een avond op de bank was zeldzaam en voelde als een verspilling.

Het was een van de redenen voor ons vertrek naar Valencia: even onze agenda op pauze.

Nou, die pauze kregen we, en daar maken we moeiteloos het beste van. Lang leve de kunst van het nietsdoen.