Locked down in Spanje. Thuissafari.

Met verplicht thuiszitten zijn er veel pas gedane ontdekkingen en kersverse gewoonten die Lisa en ik even moeten laten. Onze richtingaanduidingen: 'Ik loop bij de grote-bomen-weg', of 'zie je bij de palmbomen-weg' blijven 31 dagen ongebruikt. Ons gehang in het Turia-park gaat een maand lang niet gebeuren.

Eigenlijk alles buiten onze wijk Ruzafa zien we tot half april niet. Het fietspad naar het strand niet. Het strand zelf niet. Onze fiets niet. De metershoge pluche-dansende-beer-straatartiest in het stadscentrum niet. De duizenden elektrische stepjes niet. Voor ons betekent dit dat we al deze dingen bijna net zo lang niet zullen zien, als dat we ze wel zagen.

Laatst belde ik met een vriendin in Nederland. Drie dagen was ze thuis aan het werk. "Ik kom achter veel dingen", zei ze. "Kyra eet overdag aan de planten." Kyra is haar kat. Ook voor Lisa en mij geldt dat de ontdekkingen hier gewoon doorgaan, maar dan binnenshuis en in de supermarkt. Zo kwamen we erachter dat de onderbuurvrouw fanatiek en goed piano speelt, maar ook dat de onderste rand van ons douchegordijn ineens geel is geworden.

We ontdekten dat geen enkele supermarkt in Ruzafa sambal verkoopt, maar wel acht verschillende merken aan vacuümverpakte kipknakworsten. Die eten we niet, maar toch.

Ons grootste eureka-moment beleefden we vorige week, toen we bij wijze van 'sport' het trappenhuis op en neer gingen. Op de bovenste verdieping van ons appartementencomplex troffen we een deur aan, daarachter een dakterras. Zonovergoten. En leeg. Geen stoeltje, plantje of bankje te bekennen. Niemand gebruikt het. Tot nu dus.

Al zonnebadend kijken we uit op de stad die we lang niet in mogen.

Zal het op de laatste dag van de thuisquarantaine voelen alsof we een maand uit de stad zijn weggeweest? In dat geval zal de eerste dag erna voelen alsof we opnieuw arriveren. Best een fijn idee. Nog veertien nachtjes en dan: op naar Valencia!