Locked down in Spanje. Tl-licht.

Al hangend op ons balkon staren Lisa en ik iedere dag naar de huizen van onze overburen. Dan voelen we een beetje medelijden. Daar zitten ze dan, de Valencianen die zo gewend zijn aan een buitenleven met driehonderd dagen zon per jaar. Opeens wekenlang binnen, in woonkamers die - naar Hollandse maatstaven - allesbehalve 'gezellig' zijn.

Overal tl-verlichting. Nergens een sfeerlamp, schilderijtje, plant, of kaarsje te bekennen. En nog wel het vreemdste: de bijna altijd gesloten metalen rolluiken voor de ramen. Mocht je denken: die hebben ze natuurlijk dicht tegen de hitte. Nee. Het is 18 graden.

Wat is het dat de Spanjaarden als het op de inrichting van hun huis aankomt weinig smaak en schijnbaar ook amper behoefte aan zonlicht hebben? We vroegen onszelf dit al vóór corona af. Toen bedachten we: Spanjaarden leven buiten, wat kan hen het schelen als er binnenshuis niet echt sfeer of natuurlijk licht te bekennen is, ze slapen er alleen. Maar ja. Die theorie gaat nu niet meer op.

Voor een antwoord op deze prangende vraag raadpleegden we onze Valenciaanse vriend, Ferran. "Het is een generatieding", zegt hij. "Jongeren besteden wel aandacht aan een sfeervol interieur."

Oké... maar die rolluiken dan? We slaan het internet eropna. En warempel, we waren niet de enigen met deze vraag.

De socioloog Juan Carlos Barajas geeft ons een antwoord. Spanjaarden werpen binnenshuis met hun rolluiken een barrière naar buiten op, juist omdat ze op straat zo'n open en kletserig volk (moeten) zijn, verklaart hij. Wat er binnenshuis gebeurt, willen ze voor zichzelf houden.

Het is schijnbaar ook iets katholieks: de angst dat mensen naar binnen kunnen gluren en dan commentaar hebben op je gedrag. Ieder z'n ding, maar Lisa en ik weigeren op dit gebied te integreren. Met de ramen wijd open, doen we a-ritmisch maar trots workouts voor de tv terwijl we ondertussen even naar de al-was-ophangende buren zwaaien.

Nu maar hopen dat ze onze zelf geknutselde kaarsenhouders zien.