Locked down in Spanje. Tortilla.

Lisa en ik hebben een speciale band met tortilla's (van die Spaanse aardappelomeletten).

Dat begon in de zomer van 2013. Met nog twee vriendinnen lagen we in de bloedhitte op het strand van Zarautz, in Noord-Spanje. Het was ver na lunchtijd en we hadden honger. Lisa en ik offerden ons op iets eetbaars te zoeken.

Na lang speuren, vonden we een wat armoedige strandtent. We kochten er het enige broodje van het menu: stokbrood belegd met een koud aardappelei.

Gatver, wie verzint zoiets, dachten we. Sceptisch maar hongerig namen we een eerste hap. En toen...inéén hap verliefd. Eerst het knapperige stokbrood en daarna de dikke, smeuïge tortilla. Ja. Dit smaakte naar meer.

Zeven jaar later en we wonen in Valencia waar -in tijden zonder corona - tortilla's op elke straathoek worden verkocht. Je begrijpt onze blijdschap. Nóg blijer werden we toen Ferran - onze enige Valenciaanse vriend - besloot ons te leren hoe zelf een tortilla te maken.

Men neme zonnebloemolie, aardappelen, eieren en een witte ui. De aardappelen en ui frituur je in een pan met een liter zonnebloemolie. Afgieten. Eieren erbij, deksel erop, wacht om en nabij een uur. En voilà: een hemels aardappelei en een naar snackbar ruikende keuken - maar dat terzijde. Fijn. Nu konden we voortaan altijd onze eigen tortilla maken.

Nu zou je denken: dat komt goed uit tijdens de quarantaine, er zullen vast veel tortilla's gebakken zijn daar. Maar nee. Niet een. Het weekend vóór quarantaine deden we namelijk per ongeluk een ontdekking. Tijdens een borrel bracht iemand bij wijze van borrelhap een vacuüm verpakte, kant-en-klare tortilla van de supermarkt mee. ,,Wat? Wat vies!'', was mijn eerste reactie. Maar een paar biertjes later waagde ik me er toch aan. Mijn mond viel open: dit was héél goed. Bruinig van buiten en kleffig van binnen.

Sindsdien hebben we geen naar frituur ruikende keuken meer gehad. De vacuüm-tortilla: het lekkerste culinaire laagstandje voor slechts 1 euro.