Locked down in Spanje. Verkenning.

Nu we een paar uur per dag legaal naar buiten mogen, pakken we de ontdekking van Valencia weer op. Elke ochtend rond half negen gaan Lisa en ik gretig de deur uit om een - voor ons - nieuwe wijk lopend, rennend of per fiets te verkennen. We zijn niet de enige. Tijdens de toegestane ochtenduren lijkt het alsof hier de avondvierdaagse gelopen wordt. In sportkleding wandelt heel volwassen Valencia opgewekt in een stoet de straten en parken door. Zelfs de heuptasjes zijn aanwezig, misschien gevuld met een pakje drinken en een rolletje Dextro.

Enfin, soms gaan Lisa en ik er met z'n tweeën op uit, maar vaker apart van elkaar. Ik haal dan een koffie bij een willekeurige horno (bakkerij), sla zonder na te denken wat calles (straten)in, loop drie dezelfde rondjes door een botanische tuin die me bevalt en blijf een tijdje stilstaan bij een imposante fontein of vergeelde festivalposter. Na weken thuiszitten ervaar je zelfs de alledaagse dingen buiten als nieuwe, waardevolle ontdekkingen, merk ik.

Een voordeel van onze gescheiden ochtendwandelingen is dat we alles buiten Ruzafa dubbel zo snel leren kennen. Wanneer we rond 10 uur thuiskomen, doen Lisa en ik elkaar uitgebreid verslag. Zo vond zíj tijdens een wandeltocht een bakkerij met amandel-spijs-croissants. Daar was ook ik erg blij mee. Míjn beste vondst is de gigantische Carrefour in onze buurwijk Na Rovella. Ik had hem tijdens quarantaine al op Google Maps gezien, maar kon er nu pas echt heen. Alleen de kaasafdeling beslaat al drie gangpaden. Ik heb een zwak voor buitenlandse supermarkten, vooral als ze van megaformaat zijn.

Tijdens een gezamenlijke avondwandeling door het centrum deden Lisa en ik een andere ontdekking. Waar 's ochtends sportkleding nog de norm was, werden weinde legale avonduren overvallen door jurken, gladgestreken overhemden, hakken en eau de cologne. Wij haddeninons quarantaine-kloffie duidelijk de memo gemist. Losgelaten uit hun casas lijken Valencianen klaar voor 1,5 meter zomerflirts. Nu wij nog.